Lilith S.

“Lanet olsun. Biraz daha yavaş olsana!” Ayağının üzerine düşen kitabı alarak yanındaki çocuğa uzattı. Bu en fazla üçüncü sınıfa giden bir Hufflepuff öğrencisiydi. Kızıl saçları özenle taranmış ve iki yandan bağlanmış, çilleri fırça darbelerine benzer bir şekilde elmacık kemikleri üzerine serpiştirilmiş gibiydi. Yemyeşil gözlerinden korkmuş olduğu belli oluyordu. Kitabı yavaşça alarak oradan uzaklaştı. Omzunu silkerek tekrar tozlu kitap raflarına döndü. A’dan Z’ye Hogwarts, Hogwarts Müdürleri, Hogwarts Tarihi… Heleşükür! Uzun bir süredir bu kitabı arıyordu ve sonunda şansı yaver gitmişti. İç çekerek yıpranmış kitabı raftan aldı ve ahşap masanın üzerine bıraktı. İki gün sonraya yetiştirmesi gereken bir ödevi vardı ve o bu hafta hiçbir araştırma dahi yapmamış, kısacası yan gelip yatmıştı. Artık bu rahatlığı bir kenara bırakıp sıkı çalışma vakti gelmişti. Çantasından gerekli malzemeleri çıkarıp topladığı bilgileri not almaya başladı. Daha birkaç cümle yazmıştı ki ders zilinin sesi duyuldu. Bugün her şey ne kadar ters diye geçirdi içinden. Eskilikten parçalanmaya yüz tutmuş kitabı ahşap masanın üzerinden alıp çantasına koyarak dersliğe doğru yürümeye başladı.

Üst kata çıktıkça gürültüler ve telaşla yürüyen öğrenci sayısı daha da azalıyordu. Sınıfa adımını attığında geçmiş günlere oranla sınıfın daha geniş olduğu dikkatini çekmişti. Sıralar kenara çekilmiş, terk edilmekte olan bir evi anımsatıyordu. Batmakta olan güneş, ışınlarıyla sınıfı aydınlatıyor, içeriye loş ve güzel bir hava katıyordu. Arkadaşlarının yanına geçmiş sohbet etmeye başlamışken, profesörün gelmesini bekliyordu. 5 dakika, 10 dakika. Nerede kaldı bu profesör? Sorusu zihnini doldurmaya başladığı sırada Profesör Picard sınıfa tenezzül etmeyi başarabilmişti. Dizlerinin hemen üstünde biten siyah bir elbise giymişti ancak alışılmadık bir şekilde göğüs kısmı biraz da olsa kapalıydı. Buğday sarısı, dalgalı saçları her zaman olduğu gibi özenle taranmıştı. Kalbinin biraz üstüne taktığı broşu güneşin son ışıklarıyla göz kamaştırıcı bir şekilde odaya yansıyordu. Tahtanın önüne geçerek bugünkü dersin açıklamalarına başladı. “İşte bugün sıradanlığın kalıplarını kıracağımız gündür.” Bu cümleyi duyduğunda dudağının köşelerinin yukarı doğru kıvrıldığını hissetti. Lilith, sıradanlığı asla sevmeyen ve hayatı boyunca yeni şeyler için savaş verebilecek potansiyelde bir karaktere sahip olduğu için bu cümle hoşuna gitmişti. Ancak bu profesörün sıradanlığın dışında olan dersi nasıl olabilirdi oldukça merak ediyordu. Profesörün genç erkeklere duyduğu hayranlığı bütün dünya kabul etmişti. Bu yüzden aklına gelen düşünceler ufak ve sessiz bir kahkaha atmasına neden oldu. “Bu derste silahınız ve savunma aracınız cazibeniz olacak. İşve yapmanızı, cinsinize bahşedilen güzellikleri kullanmanızı istiyorum.” İşte! Tam da Profesör Picard’dan beklenecek bir dersti bu. İnsanların yüzündeki ifadelere baktı, görünüşe göre oldukça komik ve eğlenceli bir ders olacaktı. Aslına biraz sıkıcı da olabilirdi. Çünkü Lilith erkeklere asla güvenmez, onları sadece bir eğlence aracı olarak görürdü. Burada birine cilve yapacaksa da bunun tek sebebi dersten geçer not almak olacaktı. Etrafına bakınırken kendisine doğru yaklaşan bir Gryffindor altıncı sınıf öğrencisi dikkatini çekti. Yeşil gözleri çocuğun mavi gözleriyle buluştu. Kahverengi saçları dağınıktı ve çocuğa oldukça çekici bir hava katıyordu. Yeterli mesafeyi sağladığında durdu ve kendini tanıttı. Genç cadı da selamlamasını aynı şekilde cevapladı. “Merhaba, Lilith.” Elini uzan genç büyücüye nazik bir şekilde karşılık verdi. Yeşil gözleri, hala çocuğun mavi gözlerinin içine bakıyordu. Gülümsedi. Böyle şeyler ona göre değildi. Bu dersin bir an önce bitmesini istiyordu. Ancak kaçışı yoktu. Şimdi sap gibi ortada dikilmişlerdi. Çocuğun bir hareket yapmasını bekliyordu. Nihayet büyücü asasını çıkarmış hafif bir dans müziği açmıştı. “Benimle dans eder misiniz Miss?” Gülümseyerek onaylar bir tavırla kendisini Ignatius’un kollarına teslim etti. Onları izleyen gözleri yok sayarak kendisini Ignatius’un iradesine bırakmıştı. Müziğin ritmine göre değişen adımlarıyla kendini bazen havada buluyor, bazen de değişik figürler uyguluyordu. Ritmin çok yavaşladığı bir anda Ignatius cadıyı belinden kavrayarak kolunda yatırdı. Aralarında azalan mesafe, içinde ilginç bir duygu hissetmesine sebep oldu. Aşka inansa belki o anda bu genç büyücü hayatının merkezi olabilirdi. Ama buna asla izin vermeyecekti. Her saniye dudakları karşısındaki gencin büyücünün dudaklarına daha çok yaklaşıyordu. Gözlerini kapadı ve derin bir nefes alarak kendine engel olmayı başardı. Bunu yapanın sadece kendisi olmadığını görünce sıcak bir gülümsemeyle gözlerini çocuğun gözlerinden ayırarak düşüncelere dalmış gibi bir ifade takındı.